Część XVI

- Witaj Heimdallu, dobrze znów cię widzieć. Wiesz może jak się czuje Jessica? - Zapytał Thor.

- Niestety, o tej śmiertelniczce wiem tylko tyle, że wczoraj opuściła Asgard razem z twoim bratem i jak na razie, żadne z nich nie powróciło.

- Słucham? Przecież Lokiemu nie wolno opuszczać Asgardu. Dokąd się udali?

- Za zgodą Odyna udali się do Midgardu, nic więcej nie wiem. Mam ci przekazać, że ojciec chce cię widzieć tak szybko jak to możliwe.

- Dobrze, natychmiast pójdę z nim porozmawiać. - Powiedział i odszedł w stronę zamku, a następnie do sali tronowej.

- Witaj ojcze, chciałeś mnie widzieć?

- Owszem, cieszę się że udało wam się bezpiecznie wrócić.

- Mieliśmy parę problemów, ale bywało gorzej.

- Wysłałem już posłańca do Jotunheimu, żeby na nowo ustalić warunki pokoju, wojna to ostatania rzecz, której nam teraz trzeba.

- Dlaczego pozwoliłeś żeby Jessica opuściła Asgard? Jej stan chyba nie poprawił się tak szybko.

- Dziewczyna jest bardzo uparta i tak postawiłaby na swoim.

- A czemu pozwoliłeś Lokiemu pójść z nią?

- Właśnie ze względu na to w jakim była stanie, sama nie miałaby szans.

- Loki miał przy sobie tesseract.

- Nie miał, przyniósł mi go zaraz po powrocie. Gdyby tego nie zrobił, nie pozwoliłbym mu opuścić Asgardu.

- Jest jeszcze jedna sprawa.

- O co chodzi?

- W Jotunheimie spotkaliśmy kogoś  kto twierdził, że to ktoś z Asgardu przyniósł im tesseract i zawarł z nimi jakąś umowę.

- Czy powiedział kto to był i co to za umowa?

- Niestety nie. Nie mamy też pewności, że powiedział nam prawdę.

- Nie mamy powodów, by sądzić, że kłamie. Każda informacja o możliwości zdrady musi być sprawdzona. Masz jakieś podejrzenia, kim mógł być zdrajca.

- Nie, ale Sif podejrzewa, że to Loki

Odyn przez chwilę nie odpowiadał, patrzył przed siebie, jakby głęboko nad czymś myślał, po czym powiedział.

- Trzeba będzie go więc sprowadzić z powrotem, jeżeli podejrzenia Sif się potwierdzą, to ja już nie wiem co mam z nim zrobić. Nie działają na niego ani moje prośby, ani groźby, z więzienia też nic sobie nie robi. Muszę się zastanowić. Jeżeli to wszystko to możesz odejść.

                                                                      ***

W tym czasie na ziemi.

Czułam się już coraz lepiej, ustały zawroty głowy i osłabienie. Rodzice wyszli do kuchni, chcieli o czymś porozmawiać, wiedziałam że potrzebują czasu, żeby pogodzić się z tym czego się dowiedzieli.

- Chcesz tu zostać przez jakiś czas? - Zapytałam.

- Twoi rodzice, nigdy się na to nie zgodzą.

- Moimi rodzicami się nie przejmuj, już ja ich przekonam. - Powiedziałam, zrzucając z siebie koc i wstając z kanapy.

- Mogę mieć do was prośbę? - Zapytałam wchodząc do kuchni.

- Oczywiście, potrzebujesz czegoś? - Zapytała mama.

- Nie nie. Nie chodzi o mnie, tylko o Lokiego. Chciałam was zapytać, czy mógłby tutaj zostać przez jakiś czas?

- A dlaczego po prostu nie wróci tam skąd przyszedł? - Zapytał tata.

- No proszę was, on pomógł mi wrócić do domu i jest tutaj gościem, nie mogę go tak po prostu wyrzucić za drzwi.

- No dobrze ale nie na długo. - Odpowiedział tata.

- Dzięki, kocham was. - Powiedziałam i wróciłam do salonu.

- I co? - Zapytał Loki.

- Możesz zostać, ale nie na długo. Myślałam, że będzie trudniej ich przekonać. Chodź pokażę ci gdzie będziesz spał. - Powiedziałam. Pokój nie był duży, ale było tam wszystko co trzeba.

- Czuj się jak u siebie, jak byś czegoś potrzebował to powiedz. Masz tu nawet telewizor, ale ty chyba nie wiesz jak to działa. Wyjaśnić ci?

- No dobra, chociaż pewnie nie będzie mi to potrzebne.

Wyjaśniłam mu jak włączyć i wyłączyć telewizor i jak się zmienia kanały.

- Chyba sobie poradzisz, ja idę do rodziców, bo strasznie się za nimi stęskniłam. - Powiedziałam i poszłam do kuchni. Po paru minutach rozmowy z rodzicami usłyszałam dzwonek do drzwi, poszłam więc otworzyć.

Za drzwiami stała moja najlepsza przyjaciółka Amelia, gdy tylko mnie zobaczyła, rzuciła mi się na szyję i zaczęła przytulać.

- Hej, spokojnie. Ja też się cieszę, że cię widzę, ale nie musisz mnie dusić z tej okazji.

- Jess, kochana. Gdzie ty się podziewałaś tyle czasu? Ja rozumiem zniknąć na dzień, albo dwa, ale prawie miesiąc. Co się z tobą działo?

- Musiałam pilnie wyjechać do babci za granicę. - Skłamałam, jakoś nie miałam ochoty opowiadać tego wszystkiego jeszcze raz.

- Oj Jess jesteś fatalnym kłamcą, wiesz? Przecież znamy się od dziecka i wiem, że nie masz kontaktu, ze swoją rodziną w Ameryce. Poza tym co z twoim telefonem? Nie powiesz mi, że za granicą nie działają komórki.

- No dobra dobra. Może kiedyś ci wszystko opowiem, ale na razie nie mam ochoty. Mam wrażenie, że i tak byś mi nie uwierzyła.

- Daj spokój przecież nie powiesz mi, że porwali cię kosmici.   

-Nie no, coś ty, aż tak źle nie jest. - Amelia nie miała pojęcia, że tym stwierdzeniem, była nawet całkiem blisko prawdy.

- Okej, nie chcesz o tym gadać, rozumiem. Nie będę nalegać.

Nagle usłyszałam, jakiś hałas z pokoju gościnnego.

- Macie gościa? - Zapytała Amelia.

- Tak, zostań tutaj, a ja sprawdzę co się stało. - Odpowiedziałam i ruszyłam sprawdzić co się stało.

- Co ty wyprawiasz? - Zapytałam, wchodząc do pokoju, nawet nie musiałam czekać na odpowiedź, bo w oczy od razu rzucił mi się rozwalony pilot do telewizora.

- Naciskanie guzików, nie wymaga, aż tak dużej siły, wiesz?

- I tak  nie działało. - Odpowiedział Loki.

- To było przyjść i powiedzieć. No dobra nic nie powiem rodzicom, ale więcej niczego nie niszcz.

- Rany, nerwowy ten twój gość. - Powiedziała Amelia wchodząc, za mną do pokoju.

- Miałaś poczekać w salonie.

- Byłam ciekawa co się stało. Kto to?

- Mój znajomy?

- Znajomy? Nigdy wcześniej go nie widziałam. Jak się nazywasz? - Zapytała, patrząc na Lokiego.

- Nie twój interes. - Odwarknął.

- Co on taki zły na cały świat?

- Po prostu nie jest zbyt towarzyski. - Odparłam.

 - Okej, spoko. Dziwnych masz znajomych wiesz? No nic ja się będę zbierać, bo już wieczór. - Powiedziała wychodząc do holu.

- Spoko, dzięki, że mnie odwiedziłaś.

- Nie ma sprawy. To do zobaczenia. - Powiedziała zamykając drzwi.