Część X

Tymczasem na Jotunheimie, wciąż trwała walka. Sif, wróciła już do reszty i odnalazła Thora.

- Musimy się stąd wynosić. - Powiedziała.

- Nie damy rady uciec, za dużo ich. - Odparł Thor

- Walczyć już dłużej też nie. Rozejrzyj się Hogun i Volstagg już ledwo walczą,a Fandral leży nieprzytomny. Jak tak dalej pójdzie to nas pozabijają.

- Masz jakiś pomysł?

- Tylko jeden... I raczej ci się nie spodoba.

- Mów.

- Musimy się poddać.

Thora tak zszokowały słowa Sif, że o mało nie dostał mjolnirem w głowę.

- Nie poddam się tym lodowym przygłupom. - Zaprotestował.

- Nie mamy innego wyjścia, nie wygramy w pięciu z całą armią Jotunheimu.

- Oni nas zabiją gdy tylko rzucimy broń.

- Jeżeli tego nie zrobimy to i tak zginiemy.

- No dobra, przekażmy tą wiadomość reszcie.

- Co się dzieje? - Zapytał Volstagg, gdy tylko Sif i Thor się zbliżyli.

- Poddajemy się. - Oznajmił gromowładny. 

- Czy ja dobrze słyszę? - Zapytał Hogun.

- Czyś ty mjolnirem w głowę dostał? - Dodał Volstagg.

- Dobrze słyszeliście, nie mamy innego wyjścia. Nie jesteśmy w stanie wygrać tej walki. - Odparła Sif.

Thor obrócił się w stronę nadciągających olbrzymów i krzyknął.

- Nie atakujcie! Poddajemy się!

- Czyżby? Poszło łatwiej niż myślałem.- Mruknął jeden z olbrzymów do swojego towarzysza. - Rzućcie więc broń, wtedy nie zrobimy wam krzywdy.

Wszyscy bardzo niechętnie posłuchali i zaczęli odkładać broń.

- Wy dwaj. - Powiedział jeden z olbrzymów wskazując palcem dwóch innych. - Wracajcie do zamku i przekażcie królowi, że pojmaliśmy asgardczyków. A wy, grzecznie pójdziecie z nami. Pamiętajcie, jeden głupi ruch, a zabijemy was na miejscu.

- Nasz przyjaciel jest nieprzytomny, jeżeli go tutaj zostawimy to umrze. - Powiedział Thor.

- Uważaj, bo się tym przejmę. - Odparł olbrzym. - Zabrać to ścierwo.

Jeden z gigantów podszedł do rannego i trącił go butem, a gdy ten się nie poruszył podniósł go i przeżucił sobie przez ramię.

- Idziemy! - Krzyknął dowódca.

Giganci mimo śniegu szli bardzo szybko i zmęczeni walką wojownicy mieli problem za nimi nadążyć. Po około dwudziestu minutach marszu rozszalała się śnieżyca, jeszcze bardziej utrudniając wędrówkę i ograniczając widoczność. Olbrzymy nie zwolniły jednak, ani trochę. przyzwyczajone do wiatru i śniegu po prostu to zignorowały. Sif pocierała dłońmi zmarznięte ramiona, aby choć trochę się rozgrzać, podczas walki nie odczuwało się, aż tak panującej tu temperatury.

- Zaczynam się zastanawiać, czy to był dobry pomysł. - Powiedziała.

- Nie gadać. - Warknął jeden z olbrzymów. Dalej już nikt nie próbował się odzywać, szli w milczeniu pogrążeni we własnych myślach.

                                                                          ***

Tymczasem w Asgardzie, Loki siedział w swojej komnacie i czekał na wieści o stanie zdrowia dziewczyny. Tesseract leż na stole tuż obok, kłamca wiedział, że powinien jak najszybciej oddać go Odynowi, ale na razie nie miał ochoty na rozmowę z nim. Po chwili drzwi się otworzyły i do środka wszedł jeden z medyków.

- Co z dziewczyną? - Zapytał Loki.

- Zrobiliśmy co w naszej mocy, jednak ona jest tylko śmiertelniczką i straciła dużo krwi.

- Mów konkretnie

- Ma wysoką temperaturę i wciąż nie odzyskała świadomości, ale trzeba mieć nadzieję.

Medyk stał jeszcze przez chwilę oczekując odpowiedzi, lecz gdy ta nie nastąpiła po chwili uznał, za stosowne oddalić się.

                                                                                     ***

W tym czasie olbrzymy doprowadziły już więźniów do zamku. Wprowadzono ich do dużej sali z rzędami kamiennych kolumn. Pomieszczenie było ponure i nie dawało żadnego schronienia przed zimnem. Na końcu sali, na specjalnym podwyższeniu stał tron, częściowo wykonany z kamienia, a częściowo z lodu. Chwilę później do sali wszedł Laufey, był wyższy od reszty olbrzymów, a jego twarz poznaczona była bliznami po stoczonych walkach. Przyglądał się przez chwilę więźniom po czym powiedział.

- Doniesiono mi, że ujęto pięciu więźniów, a ja tu widzę tylko czterech. Gdzie piąty?

- Jest już w celi, panie. Był nieprzytomny. - Odpowiedział jeden ze strażników.

- No dobrze, ale zajmijmy się naszymi drogimi gośćmi. Bo przecież jesteśmy w obecności księcia asgardu, sam wielki Thor pojmany i zdany na moją łaskę. - Powiedział z drwiną w głosie. - Co powinienem teraz z tobą zrobić? Bo widzisz w moim kraju morderstwo karane jest śmiercią.

- Rób ze mną co zechcesz, ale puść wolno moich przyjaciół.

- Przykro mi, lecz nie mogę tego zrobić. Niegrzecznie byłoby nie dać odpocząć tak szlachetnym gościom po długiej podróży. Pokażcie im, więc ich kwatery i wyślijcie posłańca do Odyna, przekonajmy się, jak wysoko ceni sobie życie swojego syna. Jeżeli nie spełni moich warunków, lub będzie z tym zwlekał to czeka ich wszystkich długa i bolesna śmierć. 

- Tak jest, mój panie.